TC Domstad 4 – ULTC Iduna 2

Boetekleed

Ik had geen gebak geregeld voor vandaag. Ik hield het geld liever in mijn zak. Dat is natuurlijk een beetje egoïstisch en behoorlijk hebzuchtig.

Ondanks zijn nederlaag van vorige week moest Robin van mij als eerste heer spelen. Anders moest ik op 1 en zou daarmee een groter risico op een nederlaag lopen. Uiteraard is dat ietwat egoïstisch en sowieso laf.
Het pakte goed uit. Het verlies van Robin van vorige week kunnen we afdoen als een bedrijfsongevalletje. Met 6-1 en 6-3 en een radeloze tegenstander was het weer als vanouds.
Mijn Idunees hoopte bij mijn scorende slagen op uitballen maar kreeg deze maar mondjesmaat toebedeeld. 6-1 en 6-3.

In het slot van zijn single ging Thijs plots door zijn enkel. Hij had opmerkelijk genoeg nog nooit een blessure gehad. Olaf, zijn op een haar na verslagen tegenstander, ontpopte zich ineens als arts. Verder spelen is niet verstandig. Hij kon het zo zien…
Mijn enkels heb ik in alle staten van dikte gezien. Dit was een dikke enkel, maar op de schaal van dikke enkel nauwelijks een zesje. Ik liet de keuze aan Thijs maar meldde hem wel dat ik op zijn vroegst pas met een dikke enkel maat 7 een pot had opgegeven.

In deze fase van de strijd mocht het binnen handbereik liggende punt niet verloren gaan. Misschien was dat een tikkie egoïstisch van me en bovendien onverantwoord.
Twee gamepjes later was Thijs klaar. Punt binnen.
Dokter Olaf bleek homeopaat. Dan ga je dus standaard op zoek naar een alternatief. In dit geval was het alternatief voor een dik verdiende nederlaag een poging om je tegenstander tot opgave te lullen. Je kan die kwakzalvers niet vertrouwen.

Bart speelde een verloren partij. Zijn tegenstander was te taai. Toen hij in een dip aan de bar zat, heb ik hem aan zijn lot overgelaten. Een dubbel zou hij niet meer spelen dus hem oppeppen zou ons geen voordeel bieden. Hij had zelf een week om zich er weer overheen te zetten. In zijn algemeenheid is dat vrij egoïstisch en verder niet echt fair ten opzichte van deze hardwerkende tennisser.

Voor de dubbel moest er een vervanger voor Thijs komen. Wat te doen? Ik zou Alex bellen, bedacht ik. Cees vond dat ik in ieder geval eerst Eelko moest raadplegen. Eelko bleek al voornemens om met Ime onze kant uit te komen. Of hij zijn tennisspullen ook mee kon brengen wellicht?
Het zag er naar uit dat beide dubbels gelijktijdig afgewerkt zouden worden. We moesten Ime wel opvangen natuurlijk. Tijdens het onderzoeken van de mogelijkheid of Judith op het jochie kon passen, kwam de oplossing al. Corlien bleek bereid om Eelko te ontzien en in zijn afwezigheid beide koters onder haar hoede te nemen. Mooi! Wat een groots gebaar! Met mijn licht egoïstische inslag en ontegenzeggelijk  narcisme * is zoiets maar moeilijk te bevatten.

* term uit de tijd dat Alpino-pet Paul nog wel eens kwam kijken. Ik heb het ook op moeten zoeken hoor. Het is iets met gebrek aan inlevingsvermogen.

Met Robin speelde ik de eerste dubbel. Ik heb dit nog even doorgenomen met Cees. Ik wist wat hij ervan zou vinden en heb me dit aan laten leunen.
“Hein, voor het team is het beter dat we tenminste 1 dubbel winnen want dan is de overwinning binnen. Eelko en ik kijken dan wel hoe het loopt in de tweede dubbel.”
Prima. Het zou een overwinning voor mij betekenen én ik zou lekker vroeg klaar zijn. Kon ik bier drinken terwijl Eelko en Cees in de kou verder moesten ploeteren. Je zou dat egoïstisch maar zondermeer een zwaktebod kunnen noemen.

Ik heb Eelko en Cees zien werken. Ze probeerden uit alle macht om het tij te keren maar het was onbegonnen werk. Ze misten de slagkracht van Robin of mij naast zicht. Punten sleepten zich oeverloos voort, vaak tot de man uit ritme: Eelko zich versloeg.
Nu de administratie gedaan is blijkt de tegenstander een ongeoorloofde truc te hebben uitgehaald. Ze speelden de tweede dubbel met spelers die qua spelerspas sterker waren. Misschien had ik dat van tevoren moeten checken. Ik vind zoiets zonde van mijn tijd. Naast tamelijk egoïstisch is dat nogal gemakzuchtig.

Robin heeft voor Eelko gebak gehaald in het centrum van Utrecht. Eelko zou dit meebrengen voor thuis maar die belofte kwam in het gedrang omdat de starttijd van de tweede dubbel uitliep.  Ik was oprecht verbaasd over zoveel teamgeest. Een moment van ontroering had het gevolg kunnen zijn, ware het niet dat mijn gevoelloosheid deze vorm van emotie altijd in de weg staat.
Waar kwam deze behulpzaamheid vandaan? Zou dit door mijn aanvoerderkwaliteiten komen? Om dit nou op mezelf te betrekken laat zich waarschijnlijk het beste omschrijven als vergezochte ego-strelerij. Ondanks de twijfel nam mijn zelfingenomenheid (nog maar eens) een vlucht.

Bij het natafelen lukte een oude truc weer eens. Terwijl ik quasi afwezig van de teamschotel at en bier dronk, vulde Iduna aanvoerder Olaf de gegevens van hun team in op het wedstrijdformulier. Dat is behoorlijk egoïstisch van me, met name ingegeven door vraatzucht.

Het is een leerzame dag voor me geweest. Kort samengevat ben ik een:

egoïstisch hebzuchtige
egoïstisch laffe
egoïstisch unfaire
egoïstisch narcistische
egoïstisch zwakke
egoïstisch onverantwoordelijke
egoïstisch gemakzuchtige
egoïstisch ongevoelig, zelfingenomen
en egoïstisch vraatzuchtige aanvoerder.

Gezien de feiten zou het me niet verbazen als één dezer dagen iemand me de ongekuiste waarheid vertelt.
Ik snap niet hoe jullie goede mensen het met me uithouden. Ik ga me even verhangen.

P.S. Is het echt zo dramatisch? Welnee, want naast bovenstaande ben ik ook nog eens vreselijk opportunistisch. Ik heb me vanmorgen tot Katholiek bekeerd en heb bij meneer pastoor gebiecht. Na mijn haastig uitgesproken 7 weesgegroetjes gaan we volgende week weer even zo vrolijk verder…