Kampioenen, kampioenen, kampioenen olé olé!

Je geeft ze een koekje en ze zijn mak.

Ik moet zeggen dat ik bij de koffie (in mijn dood-allene eentje) nog danig onder de indruk was van de eenheidsworst die Doelen op de been bracht. Maar, hun gesponsorde trainingspakken, caps, shirts, shorts, sokken, tassen en wat nog meer zij ten spijt, had men uiteindelijk weinig in te brengen. Ze hadden daarbij gerekend en geschoven met mensen dat het een lieve lust was. Het leverde zowel Robin als mij een makkelijk punt op. Thijs moest even een tandje bijzetten om Oscar aan de kant te zetten en Eelko kreeg op plaats vier de sterkste heer tegenover zich. Deze begon voortvarend. Maar op 0-2 achterstand wist Eelko ons al te melden dat ie ‘m wel ging winnen… Dat René goed kon rekenen bleek wel. Hij Becijferde in no time hoeveel moeite het hem zou kosten om na de verloren tiebreak, de muur Eelko in het verdere verloop van de wedstrijd te slechten. Een simpele 6-0 in de tweede set was de enig juiste uitkomst.

Door het geschuif van Doelen werd de tweede dubbel eerst gespeeld.
Cees en ik begonnen slap en met veel fouten. Toen ik (onterecht) vermoedde dat Cees liep te sjokken naar een “JIJ!-bal”, volgde een krachtterm vanuit mijn tenen. In Maarssen konden ze het horen. Dat zette mij weer op scherp. Het vervolg van de wedstrijd verliep zoals kan en dus ook moet; tien games op rij. Klaar. Nou ja, bijna klaar; eerst Cees nog even overtuigen dat ik echt al in de wedstrijd sorry tegen hem gezegd had…

Robin en Thijs stonden pal op de agressieve slagkracht van Oscar in de eerste dubbel. Het verschil was niet groot maar onmiskenbaar aanwezig. Het resultaat kwam zodoende langzaam onze kant op.

Toen Bart na gedane arbeid kwam kijken en ook koning-invaller Alex gearriveerd bleek, was het team compleet. Er konden foto’s genomen worden.

Maar waarvan eigenlijk? We wisten van tevoren dat we zonder misstap van Iduna zeven eigen punten nodig hadden voor het kampioenschap. Daarvan waren er nu dus 6 een feit. Als De Doordraaiers nou eens een puntje gepakt hadden tegen Iduna…

De mannen van Doelen dropen af nog voor de inkt van de handtekening op het formulier droog was. Ze hoefden niet zo nodig mee naar boven voor een bitterbal. Het was zo al bitter genoeg. Ik probeerde me voor te stellen hoe René na aankomst in Culemborg terplekke en zeer terecht al zijn sponsorkleding terugeiste en de heren tamelijk opvallend op weg naar moeders de vrouw konden.

Vanaf het balkon en probeerden we telefonisch de kantine van de Doordraaiers te bereiken. Geen gehoor in Houten. Ik zeg hier ten overvloede bij dat we het telefonisch geprobeerd hebben. Het park van Doordraaiers ligt maar 13 kilometer verderop. Qua volume-mogelijkheden kunnen wij dit ook mondeling af. En toen.., toen heb ik mijn grote vriend Daan maar gebeld. Deze opvallend bereidwillige aanvoerder meldde een 3-3 uitslag tegen het door ons te sterk geachte Iduna. Hij wilde vervolgens nog uitweiden over zijn heldendaden. Ik wist echter meer dan genoeg en heb het epos beleefd afgewimpeld.

Kampioenen! Kampioenen KAMPIOENEN OLÉ OLÉ!

Mooie koppen. Krijgt u er genoeg van? Nee toch!