Bilthoven 4 – Domstad 4        oftewel; To 3 or not to 3, that’s the question

Terug op aarde

“Heren 4 to Houston; we are going to…” boem!… “have landed”

4-2 Onderuit en daarmee terug op aarde na het voortijdig binnengehaalde kampioenschap. De eerste die landde was Thijs. In tegenstelling tot wat hierboven staat was hij degene die van D. Lange (9) verloor. De benodigde KNLTB-stappen zijn genomen om dit te herstellen.
Dennis Lange is een 4 die net iets te lang met tennis gestopt was en daardoor weer bij 9 begonnen is.
We konden zijn haardracht niet duiden. Het was echter zo Geert-Wilders-opvallend dat het niet onbesproken kon blijven.  Eelko wist, vingerknippend van ongeduld, niet het goede woord te vinden voor die achteroverhangende, touwachtige bobline. Mijn voorstel dat ie een zeilhoofd heeft, werd met instemming ontvangen. Inmiddels staat deze Coupe Regatta qua rating weer op 6 punt zoveel.

Bilthovens Dennis mocht van mij zijn tegenstander kiezen. Hij kreeg de keuze tussen hitter Thijs of muur Eelko. Hij wilde wel eens een lekker balletje slaan en koos voor Thijs. Die lekkere balletjes vlogen Thijs al gauw om de oren. Hij had een beginnersfout gemaakt en zich niet ingelezen in de materie. Deze door onderschatting dan wel overschatting ingegeven lichtzinnigheid zij hem dit jaar nog vergeven. Omdat Thijs niet dubbelde vandaag, had hij tijd in overvloed om de klap van slechts twee behaalde games te overdenken. Zuur!
Daar stond tegenover dat ik niet landde. Mijn set tegen J.C. Messemaeckers Van der Graaff gaf alle aanleiding om naast mijn schoenen te (blijven) lopen. Jeroen ging bibberen op het moment dat ik 4-2 maakte waar hij het gelopen 5-1 in gedachten had. Vanaf dat moment werkte ik de overige benodigde games voor deze set bij elkaar. Ik implodeerde bijna van luchtgebrek. De beloning voor mijn uitsloverij kwam in de vorm van de opmerking van de dag; De achtjarige zoon van Martin van Bilthoven had het tafereel al enige tijd gevolgd en sprak Jeroen moed in:

“Kom op Jeroen, het kan nog!”

In de derde set was, zoals ik niet anders verwachtte, mijn koek volledig op. Jeroen zette de druk er weer een beetje op en dan is het tegen een drie echt puntjes sprokkelen. De 6-0 was logisch en terecht. Ik kon er niet om huilen. De set tegen deze 3 is mijn historisch tennishoogtepunt. Het risico dat ik nam met onderstaand mailtje bleek daarmee gerechtvaardigd. 

Eelko kreeg op verzoek van Bilthoven, Max als tegenstander. Deze heer hoort eigenlijk niet in dit team maar ze konden geen eigen singelaar op de been brengen. Omdat hun team maar uit acht man, teruggebracht van tien, bestaat, heb je daar begrip voor…
Max bracht teveel druk en Eelko kreeg het allemaal niet weggewerkt. Hij kwam nog wel met 5-3 voor in de tweede set maar moest toezien hoe zijn moeizaam gecreëerde kans koelbloedig teniet werd gedaan.

Gelukkig kon Bart in complete afzondering zijn pot tegen Martin soepel binnenhalen. De Herenlaag eer was daarmee gered. In de dubbel met Cees bleek het wel zijn tol geeist te hebben. Een onwillige kuitspier voorkwam dat de vechtlust en stoere harde klappen van Cees vruchten af konden werpen. Met deze verloren dubbel werd het dus 4-1. De nederlaag voor de TC Domstad kampioenen was een feit. Resteerde de vraag of we aan het eind van de dag met opgeheven hoofd het park van de eikeltjes (dennebomen) af zouden lopen.

Eelko begon bizar slecht aan deze partij. Totaal onder de indruk van de twee punt acht vijf van Jeroen, bevroor hij gewoon. Zijn service haalde het net nog niet. Dat is zonder overdrijving. De eerste set waar ze wel langzaam ingroeiden ging vooral daardoor verloren.
Robin wilde wel graag winnen. Dat mochten we opmaken uit de uitgesproken HOE.., K.., en GVD’s.
Toen het spannend werd, schoot Martin ons te hulp. Hij begon Eelko’s gedrag van de eerste games te kopiëren en sloeg minimaal drie dubbele fouten per servicegame. Dat was totaal onnodig met die twee meter zeven lange ballenmagneet naast zich…
De jongens werkten, schreeuwden en raakten de ballen steeds beter. Robin heerste. Zo kwam het dat we met de ploeg in een cirkeltje dansten na het winnende punt. Corlien van Eelko had de wedstrijd ook voor het merendeel aanschouwd. Ze moet bijzonder trots geweest zijn op haar mannetje.

De administratie:

Martin, de misplaatste aanvoerder van Bilthoven is een ongelofelijke warhoofd. Deze regelnegen draagt een grote, ronde maar vooral rode bril van het type waarover Harry Potter ooit zei, toen ze het hem voorstelden: “Nee, dan is nu het moment aangebroken dat ik overga op daglenzen.”
Dat ze juist déze figuur aanvoerder hebben gemaakt! Hij zette zijn dochter van 1 1/2 op de bar toen hij bier voor ons ging halen. Hij zat al weer gezellig met ons te drinken tot het in kracht toenemende gehuil eindelijk tot hem doordrong. Dochterlief zat daar nog immer.
Het wedstrijdformulier heb ik op vele plekken aan moeten vullen. De volgorde van de gespeelde wedstrijden was zonder aanleiding omgekeerd. Met pijlen en cijfertjes heb ik Sjakie Jampot  aanwijzingen gegeven over de manier van invoeren. Het heeft maar beperkt effect gehad. Hij begon vrolijk weer ergens anders te knoeien. Ik verwed er een paard om dat hij ook degene was die deze ochtend de kersenvlaai tussen zijn spaken heeft vermalen.

Zie hier in de praktijk de hoogst mogelijke mate van samenwerking met Robin in een dubbel. Terwijl Eelko zich achter de oren krabt vanwege de zojuist door hem gemiste bal, loopt Robin even weg om zijn verdriet hierover in stille verwensingen, zonder zijn maat publiekelijk af te vallen, te verwerken.

De wedstrijd werd niet geheel in stilte afgewerkt. Zeker drie van onze spelers, waaronder deze twee, lijden aan het syndroom van Decibel. Wij noemen onszelf vergoelijkend kleurrijk.
De massaal aanwezige jeugd van Bilthoven kent sinds deze zaterdag heel wat “kleurrijke” woorden…
N.B. Ik weet zeker dat in de week na ons bezoek geen eekhoorn nog in de buurt van de banen is geweest. Vogels waren gevlogen en mollen bevonden zich na in blinde paniek gegraven verticale kokers, op maagdelijke, nooit ontgonnen diepte.

Thijs is inmiddels ook bij de KNLTB op zijn plek gezet.