Herenlaag

2003 dag 6: Heren 7 laatste speeldag en tevens VCL

In mijn agenda stond: afwezig. Prima zo. Het kan altijd voorkomen dat de aanvoerder er een dagje niet is. Dat kan dan beter maar de laatste zijn. Vijf speeldagen hebben ze het kunstje af kunnen kijken dus e.e.a. zou nu geen probleem mogen vormen.

Kort samengevat is het een kwestie van:

Laat aankomen zodat je gelijk overzicht heb over wie er wel en niet zijn vandaag.
Verwoestend kijken naar de tegenstander die het ongepast vindt dat de aanvoerder als laatste aankomt.
Vernietigend kijken naar je eigenste teamgenoot die daar op inhaakt. Er zou deze keer toch een reden voor mijn te laat komen kunnen zijn? Weten zij soms zeker dat de derde verdieping van mijn huis er niet is afgewaaid terwijl ik rustig sliep op de zevende?
Spelen verbaasd te zijn dat er geen gebak is. Schuldige aanwijzen, protest bezweren.
Met trillende handen hun tweede bak koffie (jouw eerste) gaan halen en uitgeven.
Je excuses aanbieden voor de voetbaden.
Zeggen dat er ook nog koekjes in moeten drijven, ergens.
Tijdens de gesprekken omzichtig de speelvolgorde van de tegenstander peilen om jezelf daarna wegens mensenkennis zo gunstig mogelijk in te delen.
De rest quasi tactisch een plek daarom heen geven.
Cees’ bespiegelingen negeren.
Tegen Cees zeggen dat je hem wel gehoord hebt maar er niets mee doet.
Twee vingers in je oren steken en la la la zingen.
Tennissen en jezelf beloven nooit meer op vrijdagavond voor een competitiedag te drinken. Dat is dan al weer een afzwakking t.o.v. toen je ’s ochtends wakker werd en nooit meer zou drinken.
Tegenstander feliciteren (ook met de dubbel).
Eelko kalmeren. “Ja, vroeger was je goed…”
Administratie laten doen. Als volgt: vaak zit er bij de tegenstander zo’n aanvoerder op vrijwillige basis die bang is dat zijn naam verkeerd gespeld zal worden. Deze tref je bereid om alle gegevens van zijn team, op te noteren. Top!
Pass hem terloops een oud formulier met de gegevens van Domstad heren 7. Het komt voor dat de malloot, terwijl jij bier drinkt, ook deze gegevens invult.
Eet zijn deel van de teamschotel.
Teken (dat dan weer wel) voor akkoord.
Zeg dat het gezellig was vandaag. Leg de nadruk op het woordje: was. Met een beetje geluk vatten ze het op als een teken om te vertrekken.
Zwaai vanaf het balkon vriendelijk grijnzend naar de zich verkleinende, nieuwe vage kennissen voor het leven tot hun neuzen weer allen in de richting van hun tenen staan, of het gemiddelde daarvan.
Kijk naar Bart. Je gezicht zal weer zijn natuurlijke vorm aannemen.
Maak geduldig je consumptiekaart vol bij John en bespreek nog uren onderling de betreurenswaardige, mensachtige vormen die vandaag de Domstad degens kruisten.

Zoals vaak met een goede procedure, loopt het net even anders. Nog voor de tegenstanders vertrokken waren, wisten ze reeds hoe er over ze gedacht werd… Moet wel bij gezegd worden dat Bart met 31 nog jong is. “Zeg je dat ook tegen je vader?”, vroeg er een.

Daarbij heren 7 vandaag VCL??? De mannen dachten waarschijnlijk dat het sloeg op hun portemonnee: Veel Centen Leger. Dat was immers altijd zo na een competitiedag. Komen er ineens wildvreemde mensen op je af met ernstige vragen over baanindelingen. Daar gaan wij dus over vandaag. Ok! Hoe zullen we dat is doen met baan 5 t/m 14? Deze dag bleek ook nog eens de drukste.

Dennis was die week al twee keer gebeld door TC’er Jeffrey Bones. Of we wel wisten wat ons te wachten stond? Hij had zelfs al een baanschema voor ons uitgedacht. Echter, het is alleen moeder de vrouw Agapi die Dennis zenuwachtig kan maken.

Dus toen die bewuste zaterdag zo’n bezoekende regelbril ongevraagd begon mee te denken, zag Dennis slechts lucht. De man kende het complete 1009 pagina’s tellende KNLTB reglement uit zijn hoofd, inclusief de gebruikte leestekens! “Als wij niet binnen een kwartier kunnen beginnen, eis ik een externe baan”, sprak hij met opgeheven vinger. Dennis, vanuit stoel: “Ga er vooral op wachten”.

U begrijpt; VCL en Domstad heren 7 gaan prima samen. Iemand binnen de vereniging had het aangewezen mixteam voor de middag VCL-ijsvrij of Frenchcourt-gravelhoopvrij gegeven, want ze wilden het niet overnemen. Daarmee bleef Heren 7 de scepter zwaaien. Ze zwaaiden hem heftig naar iedereen die ook maar enigszins kritiek dreigde te hebben…
Toen Mirjam (dat is die tropische bek op poten) zich er ten overvloede tegenaan bemoeide, was zij vanaf dat moment de nieuwe VCL. Geluk t’rmee! Pils.

Aldus heb ik opgetekend bij monde van mijn ook dit jaar weer fantastische teamgenoten: Dennis, Bart, Eelko, Cees en Wim.

P.S. Wim, waag het eens om volgend jaar te stoppen! We hebben die scepter nog en je zou verbaasd staan, waar je hem dan terugvindt!

Hein de Kamper

* Zelf werkte ik zoals elk jaar een voetbaltoernooi af in Zwitserland.