Speeldag 4 2003 TV Montfoort 6 thuis 3 – 3
De vierde speeldag
Dit was het team dat vorig jaar kampioen werd in onze poule. Hullie (goed Montfoorts voor “zij”) wonnen toen met 2 – 4. Daarmee; weer een kans om aan te tonen dat ons team gegroeid is. Zijnde Montfoorter kende ik mijn tegenstander sowieso. Ik wist dat René nagenoeg alles terug zou slaan, geen druk zou maken en continu naar het net zou rennen. Het zou dus een kwestie van mentaliteit, werk- en loblust worden. Mocht geen probleem vormen.
Vliegen al die ballen me daar toch van mijn racket af! Niet te geloven. Vanaf game 1 sla ik maar enkele ballen binnen de lijnen. Iemand wees me erop dat het ruitpatroon bij het hek hoorde en dat juist die vierkante gaatjes het net vormden… Tip. Het mocht niet baten.
Naast me op baan 5 had Dennis gelegenheid gevonden om ook een half uurtje te tennissen. Als je weinig tijd hebt, kun je op twee manieren zorgen dat je snel klaar bent. Toen Dennis in de eerste set met 4 -1 voor stond, heeft ie toch maar het zekere voor het onzekere genomen. 4 – 6, 2 – 6
Gelukkig werd duo hopeloos en waardeloos vervolgens afgelost door medogenloos (Wim) en weergaloos (Bart).
Wim keek een partij lang gemeen. Hij bleef de ballen de hoek in slaan en maakte de opgebouwde punten goed af. Waar zie je dat op zeven-niveau?
Bart sloeg lobs, na een sprintje, tussen zijn benen door terug. We kwamen overeind om te klappen. Als dat lukt, kan je niet meer verliezen.
2-2 dus na de singles. Nog een dubbeltje pakken en het resultaat van vorig jaar werd verbeterd. Cees en Wim redden het (weer) niet. Het is altijd lastig als de tegenstander twee- en twee meter plus zijn. Viel geen eer aan te behalen.
Bart had de hoofdprijs. Hij mocht naast mij staan. Hij had van te voren nadrukkelijk verzocht om daarvan verschoond te blijven. Hoewel hij zijn mening inmiddels mag ventileren, zal het nog even duren voor hij wat te vertellen heeft.
De grip van mijn racket had ik vernieuwd vanwege; nooit jezelf de schuld geven, altijd het materiaal. Het werkte. Soms kon ik Bart helpen met het sprokkelen van de benodigde punten. Lachen natuurlijk, hè Bart, als ik een makkelijke smash nog net binnen de uiterste tramrails sla… van de baan naast ons. Moet je niet bij stilstaan, volgende punt. Nadat Montfoort nog met 3 – 2 voorkwam in de derde set, was het met ze gedaan.
Op 5 – 3 moest nog wel even Ceesies’ wonderbus eraan te pas komen om de kramp uit mijn kuit te spuiten.
Ik vond ons een goed dubbel. Ik sprak over chemie, magie, alles! Bart vond medestanders voor zijn standpunt dat ik slechts blij mocht zijn, naast hem te hebben mogen staan. Volgens mij moet er even gepraat worden…
P.s. na afloop had vooral Wim het hoogste woord. Zonder details te vermelden weet men dan waarover dat ging. Op de achtergrond speelde een dames dubbel. Het was warm.
eachte Lezer,
