TC Domstad Heren 4 – Ludenti 4    1 – 5

Welkom eerste punt

“Moet ik dan alles zelf doen?!”. Ok, Bart stond naast me, maar dat zag ik door de vingers. Het eerste punt in de derde klasse werd behaald in wedstrijd nr. 12. Toen de algemene vreugde voorbij was, sloeg die al snel om in jaloezie, Cees voorop. Dat ik blij mocht zijn om naast Bart te hebben mogen acteren etc. Kortom, niet die kleffe hap. Prima!

Robin was er niet. Zijn rugblessure van de nacht voor de eerste competitiedag was verergerd. Tennissen zat er niet in.

Wim was er wel. Hij nam in zijn eerste competitiewedstrijd de slechtste tegenstander mee uit de hele poule (129 man). Het baatte hem niet. Hij was niet van plan te winnen en dan valt er in tennis altijd wel iets te regelen. Hoe kon het nou zo slecht gaan? Zijn forehand liep niet en zijn backhand liep niet en zijn service liep niet. En dat terwijl hij toch al een keer was komen trainen een maand eerder… Eelko had weer een van de sterkste tegenstanders te pakken. Hij had voor een sensatie kunnen zorgen als hij zijn luidruchtige opponent nog langer had kunnen ontregelen. Deze schold en tierde zichzelf weer in de wedstrijd. De rally’s waren lang en Eelko trok steeds vaker en tenslotte definitief aan het kortste eind.

Bart kon het niet bolwerken tegen ADHDave Blom.

In mijn single trof ik Niels, de bob van het stel maar sowieso een uit overtuiging cola-drinkende student. “De uitstraling van een slaappil”, heb ik eens ergens een keer gelezen als uitspraak over Stefan Edberg. Bovendien was Niels een pietlut. Alle ballen moesten van zijn baanhelft verdwenen zijn voordat meneer de bal in het spel kon brengen. Als tactische tegenzet liet ik ze aan mijn kant zoveel mogelijk liggen. Ik zag zijn ergernis. Hoeveel punten me dat heeft opgeleverd weet ik niet. Mijn polsen zaten nog steeds dik in de Hansaplast. Hierdoor kon ik slechts laffe slices slaan. Daarmee bracht ik niet genoeg. Na afloop van de dag in de kantine zat Niels nietszeggend voor zich uit te kijken, wachtend op het moment dat zijn teamgenoten er genoeg van hadden en net zoals hij nu al, huiswaarts wilden keren. Totdat hij erachter kwam dat Eelko advocaat is. Dan moet je gestudeerd hebben. Interessant! Vertel, vertel! “Mooaaah”, zei Eelko. “Ik weet er niet zoveel meer van. Het is al zo lang geleden.”. Uitgeluld. Lachen!

In de dubbel vond ik het welletjes met mijn blessureleed. Geen excuses meer. Liever pijn dan nog meer machteloosheid. De hinderende polstape ging eraf. Bart en ik gingen lekker opgefokt de partij in. Flink brullen en Highfiven na elk gemaakt punt en na twee keer overtuigend 6-2 was de nul van het KNLTB overzicht verdwenen.

Cees en Eelko haalden een set in hun eerder gespeelde dubbel. Dat was ook knap. De vader en de moeder van Niels kwamen kijken en zijn spel stortte tijdelijk in. De derde set ging het weer beter met hem en daardoor ging de tegenstander er ook in pot 11 met het punt vandoor. Het ontlokte mij de uitspraak; “Moet ik dan alles zelf doen?!”.

Competitie       Volgende dag       Vorige dag